Pubers

Over pubers gaat de ouderavond.

Van die puisterige, onberekenbare, soms übervrolijke, dán weer stikchagrijnige, vaak onbegrepen, sociaal ingewikkelde wezens waar niemand iets van snapt.

Die je regelmatig tot wanhoop drijven en je ervan verzekeren dat nooit iets hún schuld is. Je laten verzuchten dat er niets van ze terecht komt. Die héél soms een glimp laten zien van de volwassene die uit deze strijd naar voren zal komen.

De puberdeskundige is een ‘ik hoor wat je zegt maar leg het hier even neer’-mevrouw.

Ze is blij dat de ouders én docenten er zijn. Ze hoopt op participatie. Daarvoor heeft ze gekleurde papiertjes meegenomen. Zelf noemt ze dit ‘actieve werkvormen’. Die term heb ik niet meer gehoord sinds de Pedagogische Academie in 1981.

Ik had het kunnen weten…

In een puberlichaam gebeurt van alles, vertelt de pubermevrouw. Daar kunnen pubers niks aan doen. Het is de natuur. Het probleem ligt ook helemaal niet bij de puber. Pubers moeten we zien als een vreemde diersoort. Ze komen eigenlijk van een andere planeet. Hun hersenen zijn nog niet volledig ontwikkeld. Dat is niet hún schuld.

Dáárom zijn ze niet in staat om te plannen, te luisteren, zinnig mee te praten met volwassenen. Om structuur aan te brengen in hun huiswerk, begrijpen dat ze moeten opruimen en soms iets nuttigs dienen uit te voeren. Volwassenen moeten dat dus ook niet verwachten. Als we dat wel doen zijn wij dom bezig.

Duidelijk?

Het wordt tijd voor de participatie en de actieve werkvormen. Met een gelukzalige glimlach deelt de pubermevrouw de gekleurde papiertjes uit. De zaal blijft echter passief, bijna apathisch. De vragen zijn onduidelijk, te haastig en niet uitnodigend.

De puberdeskundigheidsmevrouw wordt een beetje wanhopig en geeft zelf antwoord op de vragen die ze stelt. Het heeft iets zieligs.

Goed bedoelende ouders in de zaal doen hun best om voorbeelden te geven van het gedrag van hún pubers. Dat vindt de puberdeskundige op zich wel leuk maar ze doet er niks mee. Het is nu immers tijd voor de actieve werkvormen!

Het is tien uur, einde van de puberavond. De pubermevrouw krijgt bloemen en lof. Ze glimlacht verheven, als een missionaris die weer een paar zieltjes heeft gewonnen.

De zaal is snel leeg. De gekleurde briefjes van de actieve werkvormen liggen ongebruikt, een beetje sneu, op de tafeltjes.

In de inleiding vertelde de deskundigheidsmevrouw dat háár kinderen destijds geen noemenswaardig pubergedrag hadden vertoond.

Tja…