Invullen in blokletters

M’n boterhammen nam ik mee naar school. Niet omdat ik moest overblijven maar om snel na schooltijd op te peuzelen. Zo kon ik meteen aan de slag. Om de kinderen van de christelijke school, even verderop, voor te zijn.

Die school liet de kinderen een half uur eerder gaan, zodat ze ons vóór waren. Maar ik trok me daar niets van aan. Ging bloedfanatiek aan de gang. Voor godmagweten welk goed doel.

Deze herinnering schiet me door m’n hoofd, nu twee schattige kindertjes aanbellen voor kinderpostzegels. Goed geïnstrueerd loodsen ze mij door het koopproces van de kerstkaarten, Buurman&Buurman-pleisters, Pim&Pom-tassen en Jan Jans & de kinderen-postzegels.

Ik realiseer me dat er bijna niets veranderd is. Het bestelformulier in drievoud (invullen in blokletters en goed drukken op de pen). De, voor kinderen, ingewikkelde tabel om het bedrag uit te rekenen. Het deurzegeltje wat je met je eigen spuug op de voordeur plakt.

In deze digitale wereld een monument. Een USP dat geen marketeer kan bedenken. Want iedereen krijgt weer even dat gevoel dat hij of zij daar zélf zo schutterig staat.

Een contrast met de gladde goede-doelen verkopers die met een iPad in de hand een gelikt verhaal uitbraken. Waarbij een éénmalige gift niet mogelijk is, maar je moet tekenen voor automatische afschrijving. Die je vervolgens natuurlijk vergeet stop te zetten, zodat jij hoogstpersoonlijk garant staat voor het riante salaris van de directeur.

Terwijl ik mijn naam, in blokletters, invul, loopt een jongetje voorbij. Met een iPad. Het blijkt een klasgenootje te zijn van het kinderpostzegel-meisje. ‘Ga ik volgend jaar ook doen’, zegt ze, ‘we kunnen een app downloaden, veel handiger!’.

De tijd staat even stil. Zo zou ik dit blogje noemen. Ik heb het maar veranderd…