Het pimpelmeesje

‘De dood is op jacht naar mij,

de kale haveloze dood…’

 Thé Lau – Platina Blues

-*-

Het pimpelmeesje

Een zonnige dag in IJlst. We zitten in de tuin met vrienden die vanuit de Randstad een motorrit maken. Ineens horen we twee plofjes. Een jong pimpelmeesje is uit de dakgoot gevallen en stuitert via de tuinkast op de grond. Daar ligt het, op z’n rug, de pootjes sierlijk in de lucht gekruld, naar de vogelhemel gericht. Jeroen springt op, loopt naar het beestje toe en laat zich op z’n knieën vallen. ‘Het beweegt nog!’, roept hij.

Wij kijken daar tóch iets anders tegenaan. ‘Zullen we ‘m maar begraven? Die haalt het niet.’ Jeroen reageert niet. Hij loopt naar de keuken en komt terug met een bakje water. ‘Het beestje heeft dorst!’, constateert hij. Op de één of andere manier is het jonge vogeltje inmiddels een beetje omgedraaid. Liefdevol schuift Jeroen het reddende vocht richting het bewegingloze diertje en spreekt het intussen bemoedigend toe.

We kletsen verder. Thé is overleden, de zanger van Jeroen’s band. Een pittige tijd. Verhalen, belevenissen, emoties.

Het vogeltje vertoont intussen tekenen van leven en staat, wonder boven wonder, enigszins trillend, maar wél op z’n pootjes in de rand van het schoteltje. Behoedzaam verhuist Jeroen het slachtoffertje met schoteltje en al naar de andere kant van de tuin, daar waar een nestkastje hangt. In Jeroen’s visie is er hulp te verwachten van de daar aanwezige, ongetwijfeld sociaal ingestelde, soortgenoten.

We kletsen verder. Over vakantie, Terschelling, muziek, familie, vroeger, nu en de toekomst. Jeroen staat op. Overmoedig geworden door de wonderbaarljke herrijzenis plaatst hij het pimpelmeesje óp de nestkast en spreekt hij de profetische woorden: ‘Zo, nu wordt het vogeltje opgenomen in het koolmeesgezin’. Wij geloven inmiddels alles.

De koffie is op. De gespreksstof nog lang niet. We hebben eigenlijk nog heel wat bij te praten maar onze gasten moeten vertrekken. Nog even bij het pimpelmeesje kijken. Deze hipt inmiddels vrolijk en vief tussen z’n soortgenootjes op de rand van de schutting…

Hoop; je moet er altijd in blijven geloven.

-*-

‘Leid me omhoog tot boven de wolken

waar de top glanst in het licht van de maan.

Daar, in de ijle lucht, ben ik veilig

van daar kun je me gerust laten gaan…’

 Thé Lau – Platina Blues

-*-

Deze column is op maandag 31 augustus 2015 gepubliceerd in de krant Metro.