Van alles op het strand…

“De kolkende branding week voor haar uiteen, zo leek het.

Beeldschoon was ze: zijdezacht haar, ogen die je lokken, rondingen als dromen…“

-*-

Een nuchtere eilander gelooft niet in sprookjes; hij jut, werkt, feest, geniet en leeft van alles wat Terschelling hem brengt.

Jort is geen prater, hij gaat gewoon z’n gang.

Maar: als “van alles op het strand” weerklinkt wordt hij een ander mens. Het gestage tempo waarin hij normaal leeft wordt ingewisseld voor een ongekende felheid.

Een typische novemberstorm.

Het gerucht gaat dat er noordelijk van Ameland een lading hout overboord is gespoeld. Opwinding maakt zich meester van de jutters, de pakketten drijven richting Terschelling.

Niemand laat het achterste van z’n tong zien: de één zou eens een plankje hout meer van het strand halen dan de ander!

Het hout schijnt aan te spoelen tussen Paal 20 en 22. Maar het zou ook bij Paal 24 of 18 kunnen zijn. Niemand weet het precies. De jutters houden de zee angstvallig in de gaten.

Het is guur op het strand als de duisternis invalt.

Toevallig ziet iemand iets vanuit een gigantische golf naar boven komen. Het is geen hout…

Met gevaar voor eigen leven redden ze Jort uit de kolkende branding. Op zo’n moment staan mensen klaar voor elkaar. Zo gaat dat op een eiland.

Hij had veel water binnengekregen, was buiten westen en ze constateerden nauwelijks nog polsslag. Jort werd in vliegende vaart naar de dokterspraktijk gebracht en vervolgens per helikopter naar het ziekenhuis gevlogen.

Als door een wonder overleefde hij.

-*-

“Opa, wil je voorlezen uit ‘de kleine zeemeermin’?”

Jort doet het boek open: “Ze dook diep onder en kwam op de golven weer omhoog. Eindelijk was ze bij de prins die in de woeste zee bijna niet meer kon zwemmen. Zijn armen en benen begonnen moe te worden, zijn mooie ogen sloten zich. Hij zou gestorven zijn als de kleine zeemeermin er niet was geweest…”

‘Zo! Nu gaan we slapen jongedame!’, zegt opa Jort.

“Opa, bestaan zeemeerminnen eigenlijk?”

Jort kijkt z’n kleindochter aan en glimlacht…

-*-

-*-