Hé Moeders!

Ik reed langs je flat en moest aan je denken. Hoe is het daar? Ik hoorde dat ze je missen bij de Miro AH XL!

Elke week vaste prik. Sperziebonen, vastkokende aardappelen, doosje aardbeien, vleeswaren. Ook piccolo’s, spritsen, iets lekkers bij de koffie (want buurvrouw komt morgen langs), beschuiten, eieren en Activia. Even verderop een fles wijn, biertjes, Crodino (aparitivo non alcoholico), miniblikjes cola voor de kleinkinderen en zo shopten we verder.

Het is ruim een jaar geleden dat je bij ons weggleed. Het klinkt gek, maar wij waren opgelucht. Het was je eigen keuze. ‘Het is goed zo. Ik heb het mooi gehad met jullie’. Je was duidelijk. Naar ons. Naar de artsen en de verpleging. Naar iedereen. En dat bracht rust en acceptatie. Nog steeds. Maar het gemis klopt tóch zo nu en dan aan de deur.

Nee, ik zie en spreek ze niet veel meer. Familie, vrienden en bekenden die een warme kring om ons heen vormden toen je zo ziek was. Jazeker! Ik had het me echt voorgenomen: in contact blijven en dat gevoel vasthouden. Maar het komt er op de één of andere manier niet van. Stom hè?

Het is überhaupt raar. Jij was altijd het middelpunt. Altijd hoorden we wie ziek was, ging trouwen of scheiden, was overleden. Wie er ging verhuizen, dat er iemand had gebeld. Dat wij de groeten kregen en wie wanneer waarnaartoe op vakantie ging.

Ik kan niet meer vragen hoe het nou eigenlijk zit met die achterneef die ik op Facebook tegenkwam, vertellen dat ik de dochter van je ex-collega sprak, melden dat die oude vriend van pa is overleden (wat jij overigens zelf al veel eerder wist…). Die informatie kreeg ik gewoon. Gevraagd en ongevraagd.

Iemand die me zo goed kent. Mij op de wereld heeft gezet. Iemand die dwars door me heen kijkt. Zeurt dat ik me moet scheren maar wel dat nieuwe vest prachtig vindt. Iemand die ik kan pesten met haar Mrs. Bucket-gedrag. Met de servetjes die overal bij moeten worden gelegd en van wie een koekje op een schoteltje geserveerd moeten worden. Maar ook iemand die de brug naar mijn verleden vormt.

Een ouder/kind patroon geldt voor eeuwig. Ik was altijd je zoon. Dat patroon mis je pas écht wanneer het er niet meer is. Toen pa wegviel bleef via jou toch de lijn naar onze jeugd, het verleden, de gewoontes, de hachee, de raapjes met mosterd-jus, de hapjes op de zilveren schaal en de saucijzenbroodjes. Maar die lijn is gestopt. Bij ons. En dat blijft wennen.

Maar het komt wel goed hoor moeders! Hier gaat het prima. Gezond, actief, druk en het leven leven. Daar ga ik nog een hele tijd mee door!

Doe ze vooral de groeten daar! Van ons allemaal.

-*-

-*-