Eilandgevoel en de postboot naar Tristan da Cunha.

Volkskrant 4 december 2007: “Tristan da Cunha is getroffen door een mysterieus virus. Sinds enkele weken hebben veel bewoners moeite met ademhalen. Medicijnen om de aandoening te bestrijden zijn op het afgelegen eiland niet voorhanden. Er wordt geprobeerd om vanuit Kaapstad, 2000 kilometer ten oosten van Tristan da Cunha, medicijnen over te brengen, maar dit zal minstens een week duren. Tristan heeft geen vliegveld en de overtocht per schip duurt minstens vijf dagen.”

Tristan da Cunha is het meest afgelegen bewoonde eiland ter wereld, gelegen in de zuidelijke helft van de Atlantische Oceaan. Het is een vulkaaneiland met 264 inwoners bestaande uit zeven families, dus je komt er ook maar zeven familienamen tegen.

Men leeft van landbouw, kreeftenvangst en het uitgeven van postzegels (eerstedagenveloppen) die zeer populair zijn vanwege de beperkte leverbaarheid. Het eiland wordt namelijk slechts één keer per jaar bezocht door de “postboot”, de veerboot.

Deze inleiding lezende zinkt de moed je in de schoenen om voor de Waddeneilanden überhaupt de term eilandgevoel in de mond te nemen. En toch hoor je deze aanduiding regelmatig klinken wanneer mensen praten over hun liefde voor deze stukjes land in zee.

Nederlandse schrijvers inspireerde het eilandgevoel tot prachtige teksten. Slauerhoff dichtte: “Ik denk aan ’t eiland waar ‘k niet meer zal komen:  t Is bijna niet uit zee te zien, zoo smal.”.

Boudewijn Büch schreef in zijn boek “Eilanden”: “Ik ben bezeten van eenzame rotspunten, achteraf gelegen gebiedjes en enclaves. Het liefst zou ik achter die eilandjes en enclaves nieuwe landschappen ontdekken.” .

John Jansen van Galen definieerde eilandgevoel alsvolgt: “Iets halverwege de benauwing dat je er niet af kunt en de vertrouwdheid van een overzichtelijke samenleving.”.

Iedereen z’n eigen eilandgevoel. Gebaseerd op de eigen belevingen, herinneringen en ervaringen die worden geassocieerd met een eiland. Voor iedereen is dat anders: voor de één is dat de eerste kus in de duinen bij West-Terschelling, voor een ander die zonsondergang op Vlieland. Voor de één is dat blubberend door de prut vanaf de kust naar Schier, voor de ander die toevallige ontmoeting op de boot naar Ameland met de vrouw met wie je nu al jaren getrouwd bent.

Terug maar Tristan da Cunha. In januari 2006 maakte de MS Sint Helena, de Engelse postboot, haar laatste ronde langs de Britse Atlantische eilanden, waaronder Tristan da Cunha. Omdat de omringende eilanden allemaal een eigen vliegveld hebben gekregen kan het niet meer uit om jaarlijks naar het eiland te varen. Deze veerdienst wordt dus opgeheven. Dit besluit heeft het isolement van de bewoners nog verder vergroot.

Eilandgevoel … leuk, maar je moet het niet overdrijven.